Zaburzenia odżywiania są obecne w społeczeństwie już od wielu lat. Częstymi objawami są m.in. restrykcje, przejadanie się, wybiórczość spożywanych pokarmów, obsesyjne myśli na temat jedzenia i planowania posiłków. W różnych czasach przyjmują nieco inne formy. Jednak tym, co je łączy pozostaje cierpienie, które im towarzyszy.

Warto odpowiedzieć sobie na następujące pytania:

Czy odczuwasz poczucie winy po spożywaniu posiłków?
Czy czujesz lęk na myśl o jedzeniu?
Czy starasz się ograniczać ilość zjadanego jedzenia, mimo że jesteś głodna_y?
Czy czujesz silną potrzebę planowania posiłków i lęk na myśl o zjedzeniu czegoś nieplanowanego?
Czy miewasz napady objadania się, po których czujesz się źle?
Czy liczysz kalorie?
Czy są produkty, które uznajesz za „zakazane” w Twojej diecie?
Czy myśli o jedzeniu zajmują znaczną ilość Twojego czasu w ciągu dnia? Czy czujesz, że nie możesz uwolnić się od myśli o jedzeniu?
Czy, kiedy ograniczasz kalorie, czujesz się z sobą lepiej?

Ważne jest to, że ZAWSZE masz prawo szukać pomocy, kiedy czujesz, że problem Cię przytłacza, kiedy wydaje Ci się, że coś może nie być w porządku. Nie musisz spełniać kryteriów diagnostycznych, żeby udać się do specjalisty, nie musisz być „wystarczająco chora_y”. Im szybciej zasięgniesz pomocy, tym lepiej. Niezależnie od nasilenia trudności, zasługujesz na wsparcie i pomoc.

Problemy z odżywianiem mogą znacząco obniżać jakość życia, pochłaniać Twoje zasoby i sprawiać, że codzienne funkcjonowanie staje się prawdziwym wyzwaniem. Z czasem, coraz mniej energii zostaje na inne obszary życia. Możesz doświadczać wycieńczenia, samotności, frustracji, lęku. Sytuacja może wydawać Ci się bez wyjścia.

Wiedz, że MOŻE być lepiej. Możesz odzyskać życie, w którym nie będziesz musiał_a walczyć z własnym ciałem każdego dnia. Warto zgłosić się do specjalisty, porozmawiać o tym z zaufaną osobą, dać sobie szansę.

Jeśli problem zaburzonego odżywiania nie dotyczy Ciebie, może masz w otoczeniu osobę, która zmaga się z tego typu trudnościami? Poniżej kilka rad, które mogą pomóc Ci odpowiednio ją wspierać:

Nie komentuj ciała osoby. Ani w negatywny, ani w pozytywny sposób. Pozornie pozytywny komunikat, np. „dobrze wyglądasz”, może wzbudzić w osobie lęk, zaabsorbowanie własnym ciałem, często może być interpretowane jako „przytyłam_em”.
Nie zmuszaj osoby do jedzenia. Nie jest to dobre rozwiązanie, gdyż problem jest głębszy niż tylko fakt spożywania pożywienia. Może spowodować to opór, trudne emocje, poczucie niezrozumienia, wstydu.
Nie komentuj w żaden sposób tego, co i ile osoba je.
W rozmowie z osobą staraj się okazać wsparcie i akceptację. Wysłuchaj i daj przestrzeń. Nie potępiaj, nie krytykuj, nie dawaj rad, jeśli nie jesteś specjalistą.
Zasugeruj możliwość wizyty u specjalisty (psychologa, psychiatry) i zaoferuj swoje wsparcie w umówieniu wizyty, jeśli taka będzie wola osoby.

Jeśli czujesz, że problem zaburzonego odżywiania się może Cię dotyczyć, zachęcamy do kontaktu z placówkami pierwszego kontaktu, które znajdziesz na naszej stronie, w aplikacji lub skontaktuj się z nami telefonicznie.